Zondag 31/07/05, 12u30, Parking van de Spar. Er staan al enkele scooters op mij te wachten. Samen met onze pa vervoeg ik de groep. Nu is het afwachten hoe groot de opkomst zal zijn. Plotseling horen we in de verte het zalige geluid van scooters in aantocht. Een hele bende van Gent en omstreken komt de parking opgesnord. Daarna komen de 50cctjes in hun spoor aangetuft. In totaal zijn er 29 scooters waarvan 9 Lambretta’s ( ik met een TV serie 3, onze pa met een Li serie 3, Kurt met zijn TV serie 3, Mr. en Mevr. Vanheule met een TV serie 2, vriend van hun met een SX 200, Sam met een LD serie 3, Tom met een Li serie 2 en last but not least Jan met een Li serie 2)
13u15, We starten onze scooter en storten ons in het avontuur. Langs smalle baantjes en landelijke wegen komen we aan op oude Kwaremont. Een kasseistrook die de vering van onze scooter deftig test. Eens boven kruisen we de weg en plotseling staan de naambordjes in het Frans. We bevinden ons in het Franse gedeelte van de Kluisberg. Langs Russignies beklimmen we terug de Mont d’encluis.
Patersberg
Als men dacht dat we het ergste zouden gehad hebben was dat buiten de Patersberg gerekend. De Patersberg is heuvel met een maximum stijgingspercentage van meer dan 20 % en dat kan tellen. Eens boven kijken we achterom en zien we dat iedereen dit met glans heeft doorstaan. Van al die inspanningen krijgt ne mens dorst en zo komen we aan op het hoogste punt van Vlaanderen . Café den Hotond is als een oase in de woestijn. Dit zou een leuke tussenstop geweest zijn waren het niet dat de zaak gesloten was. Maar geen nood, er zijn nog verschillende cafés in de buurt. Waarom niet een bezoekje brengen aan de stad Ronse. Ronse een oude industriestad die nu terecht trots mag zijn op zijn nieuwe marktplaats. Leuke line up, vind je niet. Na een drankje en een plasje zetten we onze tocht verder. Vanuit Ronse rijden we naar Schorisse en Marke-Kerkem. Om zo naar de finale berg te rijden, de koppenberg. Dit is nu de derde editie van de Vlaamse Ardennen rondrit en iedere keer is dit de apotheose van de rondrit. Als een bergbeklimmer komt me boven met een zalig gevoel van voldoening. Zo van mijn machine heeft het gehaald. Voor mensen die na het lezen van dit artikel en het bekijken van de foto’s ook goesting hebben gekregen om eens mee te rijden, wel die zijn meer dan welkom op de jaarlijkse LCB rondritten. Misschien tot dan. Christophe,

Dimanche 31/07/05 12h30, Parking du Spar. Et déjà il y a des scooteristes qui m’attendent. Mon père et moi nous nous joignons au groupe. Espérons qu’il y aura du monde! Soudain dans le lointain on entend le ronronnement de scooters qui s’approchent. Toute une bande de Gand et environs montent sur le Parking, suivi des petites 50cc. Au total il y a 29 scooters dont 9 Lambrettas ( ma TV série 3, mon père avec une Li série 3, Kurt avec sa TV série 3, Tom avec une Li série 2 et last but not least Jan aussi une Li série 2)
13h15, on enfourche notre scooter et on commence l’aventure. En passant par de petites routes étroites et champêtres nous arrivons à «oude Kwaremont». Ce petit tronçon de pavés est un vrai banc d’essai pour la suspension de nos scooters. Arrivé en haut toutes les indications sont subitement en français. Nous sommes sur la partie francophone du «Kluisberg». Par Russeignies on fait l’ascension du Mont de l’Eclus.
Patersberg
Ce n’est pas terminé le pire doit encore venir en passant par «Patersberg». Le Patersberg est une colline qui a une montée de 20% ce qui n’est déjà pas mal. D’en haut on peut se retourner pour voir que tout le monde a passée cette épreuve avec succès. Ce genre d’exercice donne soif, on est au plus haut point de Flandres. Café den Hotond est une oasis au milieu du désert. Ceci aurait été idéal pour faire un arrêt : c’était fermé. Mais pas de problèmes il y assez de cafés dans le coin. Pourquoi ne pas faire une petite visite à Renaix? Renaix est une ancienne ville industrielle qui peut être fière de sa nouvelle grand-place. Après un rafraîchissement on continue le trajet. De Renaix on roule vers Schorisse et Marke-Kerkem. Le Koppenberg est la dernière colline. Ceci est la troisième édition de la Randonnée des Ardennes Flamandes et à chaque fois c’est ici l’apothéose. Comme un alpiniste, il me vient un sentiment de bien-être ; ma machine a tenu le coup. Pour tout ceux qui attrape l’envie d’accompagner , après avoir lu cet article ou après avoir vu les photos, rendez-vous l’année prochaine pour la Randonnée annuelle du LCB des Ardennes Flamandes.